Kościół katolicki z drugiej połowy XVI w. pw. Św. Jana Chrzciciela w Dysie.

Na początku XVII w. kościół został przebudowany, uzyskując cechy renesansu lubelskiego, prawdopodobnie przy udziale muratora Jana Wolffa. Jest to świątynia jednonawowa, z węższym zamkniętym półkoliście prezbiterium, do którego przylega zakrystia z przedsionkiem. Przy zachodniej stronie nawy znajduje się wieża z kruchtą. Rokokowe wyposażenie wnętrza pochodzi w większości z 2. połowy XVIII wieku. W drewnianym ołtarzu głównym znajduje się obraz z pocz. XIX w. przedstawiający chrzest Chrystusa. W ołtarzach bocznych umieszczono obrazy Józefa z Dzieciątkiem (XIX w.) oraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem (XVIII w.). Do zespołu kościelnego należą także: murowana dzwonnica (XIX w.) oraz  plebania z 1905 r., ufundowana przez ordynata hrabiego Zamoyskiego.

Kościół katolicki z XVII w. pw. Narodzenia Najświętszej Marii panny w Krasieninie.

Murowany kościół został wzniesiony w latach 1635–1653 na miejscu drewnianego ufundowanego przez Jakuba Konińskiego. Jednonawowa świątynia otrzymała cechy renesansu lubelskiego. Wykonano ozdobny trójkątny szczyt z piramidkami, a kolebkowe sklepienie z lunetami pokryto sztukateriami wykonanymi najprawdopodobniej przez muratora Jana Wolffa – jednego z najwybitniejszych autorów tego typu dekoracji. Zniszczona przez wojska szwedzkie świątynia została odnowiona i konsekrowana w połowie 1745 r. Wyposażenie wnętrza świątyni jest barokowe. W drewnianym ołtarzu głównym umieszczono obraz przedstawiający Matkę Bożą z Dzieciątkiem Jezus (XVII/XVIII w.). Ołtarze boczne zdobią XVII-wieczne obrazy św. Sebastiana oraz św. Antoniego. W znajdującym się w kaplicy rokokowym ołtarzu odnajdziemy przedstawienie bł. ks. bpa Władysława Gorala – sufragana lubelskiego, zgładzonego w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Znajdująca się obok kościoła drewniana dzwonnica pochodzi z XX w. Zaprojektowany w stylu ludowym obiekt wyposażono w trzy dzwony.

Dwór Anna - unikalny przykład "budowli rezydencjonalnej", gotycko-renesansowej z pierwszej połowy XV wieku.

Jego kamienno-ceglane mury kryją barwną przeszłość. Najdawniejsze doniesienia o szlacheckiej siedzibie Konińskich położonej nad rzeką Ciemięgą w powiecie Lubelskim, w diecezji krakowskiej, pochodzą z połowy XV wieku. Od 1985 roku budowla sukcesywnie odbudowywana po pożarze, który zniszczył ją w 1966 r. W 1997 roku w rękach obecnych właścicieli, którzy ponownie, gruntownie odrestaurowują dwór w Jakubowicach Konińskich w porozumieniu z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Lublinie wg projektów inż. Remigiusza Mazurka i art. Haliny Kuśmierz. Od tego czasu obiekt pełni funkcję pensjonatowo-restauracyjną. Przywrócony został w pełni zabytkowy charakter bryły budynku oraz wnętrz (z gotyckimi piwnicami i reprezentacyjnym salonem na piętrze). Odtworzone zostały również renesansowe "ogrody włoskie".

Kościół neogotycki z początku XX w. w Niemcach.

Świątynia została wybudowana w latach 1906 – 1909 z fundacji Ignacego Budnego, właściciela majątku Niemce. Autorem projektu był inżynier-architekt powiatu lubartowskiego Jan Brzosko. Kościół został poświęcony w roku 1909 przez biskupa Franciszka Jaczewskiego, ale ze względów politycznych do 1914 roku musiał pełnić formalnie rolę prywatnej kaplicy rodziny Budnych. Świątynia jest zbudowana w stylu neogotyckim, z cegły ceramicznej. Kościół ma plan krzyża łacińskiego, nawę główną i dwie nawy boczne. W prezbiterium znajduje się drewniany ołtarz główny z 1909 roku z obrazem św. Ignacego Loyoli oraz umieszczonym we wnęce drewnianym posągiem Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia. W ołtarzach bocznych są malowidła przedstawiające św. Piotra Apostoła oraz scenę Przemienienia Pańskiego. W kościele znajdują się też obrazy św. Jana Pawła II, bł. ks. Jerzego Popiełuszki, Matki Bożej Częstochowskiej, św. Stanisława ze Szczepanowa. W ołtarzach bocznych umieszczono ikony Chrystusa Pantokratora oraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W prezbiterium obecne są dwa obrazy, przedstawiające sceny z życia św. Ignacego Loyoli. Okna kościoła ozdobione są witrażami, przedstawiającymi Dwunastu Apostołów.

Park im. Rodzin Budnych i Łosiów

Na jego terenie znajduje się największy plac zabaw w gminie, siłownia na wolnym powietrzu oraz tablice edukacyjne. Park był częścią posiadłości rodziny Budnych - właścicieli dóbr ziemskich w Niemcach. Tutaj znajdował się też dworek, w którym rodzina Budnych, a następnie Łosiów mieszkała. Niestety, po zakończeniu II Wojny Światowej cały ten teren został przejęty przez państwo i systematycznie ulegał degradacji. Obiekt w 2014 roku został zrewitalizowany.